افزودن به سبد خرید

---

کسی چه می‌داند، شاید نقش زدن هم پیوسته یک‌جور تمرین تنهایی بوده؛ حرف و حدیثی روی دل مانده، منقش به حالت یا حروف بر سطوحی رایج در هر زمان؛ تجربه ای که حاصل آن همین‌قدر ممکن است به کار یک همدرد دلسوخته، یک همذات سودازده در موقع و مکانی دیگر بیاید_که با خود زمزمه کند:

.پس یکی دیگر هم پیش از این، همین عوالم مرا داشته_یا هرگز هم به کار هیچ‌کس نیاید

 

بخشی از متن کتاب

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---