افزودن به سبد خرید

---

پرگل، نوکرت ام به خدا. صبر کن حالا، به همه شون نشون می دم دنیا دست کیه. می دونی، اصلا خر ما از کرگی دم نداشت. رفته بودم پی بز، همونی که گفته بودی رفته بودم پیداش کنم؛ اما مگه شد؟ نشد د! ناکسا دنبال ام کردن. اونا بدو من بدو، اونا بدو من بدو، الفرار! نمی دونستم بخندم یا گریه کنم، سکسکه ام گرفته بود. نامردا کوتاه نمی اومدن. باور می کنی بچه محل ها سنگ می زدن به م؟ همونا که همیشه دوست شون داشتم و می مردم براشون، میخندوندم شون، باورت می شه یعنی؟ داد می زدن «داوود خله این جاست.» حالا من خل شدم؟ پرگل یه چیزی می گم، یه چیزی می شنفی. داد می زدنا؛ دادی می گم، دادی می شنفی. می خواستن آجانا بیان منو بگیرن ببرن هلفدونی، به ریش ام بخندن. راست می دوئیدمْ از چپ می رسیدن. جلو می رفتمْ از جلو سبز می شدن. دوره ام کرده بودن. مرگ تو انگار چمه؟ انگار جذاممه، می خندیدن بهم.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---