افزودن به سبد خرید

---

 

روزی روزگاری سینمای ایران

درخشش فیلمسازان ایرانی در رویدادهای جهانی طی چند دهه‌ی اخیر مختلف توجه بسیاری را در گوشه‌و‌کنار دنیا به سینمای ایران جلب کرده، به‌گونه‌ای که هم‌اکنون مطالعه‌ی سینمای ایران جایگاه ویژه‌ای در مطالعات سینمایی دارد و کتاب‌های متعددی در این زمینه به زبان‌های مختلف نوشته شده است. در این میان، منتقدان و پژوهشگران ایرانی نیز به سهم خود کوشیده‌اند گام‌هایی ولو کوچک به‌سوی شناخت و شناساندن چهره و جریان‌های پیشرو و بدیل سینمایی در کشورمان بردارند. از این نظر، «همچون در یک آینه» با عنوان فرعیِ «دیروز و امروز سینمای ایران» را می‌توان نمونه‌ای از این تلاش‌ها به حساب آورد. پرویز جاهد که در فضای مطالعات سینمایی ایران بیش‌تر با مصاحبه‌ی مشهورش با ابراهیم گلستان شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از یادداشت‌ها و مقالات خود پیرامون سینمای ایران را در این کتاب گردهم آورده است. کتاب به دو بخش تقسیم شده است. بخش اول کتاب که «سینمای دیروز ایران» نام دارد، بیش‌تر بر جریان موج نوی سینمای ایران و چهره‌های شاخص آن همچون ابراهیم گلستان، فرخ غفاری، فریدون رهنما، بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی، پرویز کیمیاوی، ناصر تقوایی و سهراب شهیدثالث تمرکز دارد و بخش دوم که به نقد فیلم‌ها، فیلمسازان و جریان‌های سینمای پس از انقلاب اختصاص دارد، عمدتاً به فیلمسازان مستقلی می‌پردازد که گرایشی هنری به سینما داشته‌اند و خارج از بدنه‌ی اصلی و تجاری سینما فیلم‌هایشان را ساخته‌اند. جاهد در یادداشت کوتاهی که «به‌عنوان مقدمه» در ابتدای کتاب آورده، ابراز امیدواری کرده که «انتشار این مجموعه بتواند به تداوم بحث‌های جدی و نظری در زمینه‌ی نقد و مطالعات سینمایی مربوط سینمای ایران کمک کند». با هم پاره‌ای از این کتاب را می‌خوانیم: «کامران شیردل در دوران تحصیل خود در ایتالیا این فرصت را داشت که در جلسات بحث‌ها و سخنرانی‌های فیلمسازان بزرگی چون پیرپائولو پازولینی، میکل آنجلو آنتونیونی، فدریکو فلینی، روبرتو روسلینی، روبر برسون، اورسن ولز و رنه کلر شرکت کند و از آن‌ها بیاموزد. شیردل بعد از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۴ به استخدام وزارت فرهنگ و هنر درآمد و نخستین فیلمش «بوم سیمین» را به‌سفارش فرهنگ و هنر ساخت. به‌دنبال آن در سال ۱۳۴۵ فیلم «ندامتگاه» را درباره‌ی زندان زنان و باز به‌سفارش وزارت فرهنگ و هنر کارگردانی کرد. در این فیلم زنان زندانی را می‌بینیم که در سلول‌های زندان با فرزندان خود به سر می‌برند و لحظات فراغت خود را با شرکت در کلاس‌های آموزشی و بازپروری پر می‌کنند. «ندامتگاه» به‌رغم ساختار آماتوری و نامنسجم آن سند مهمی از یک دوران است.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---