تاریخ تئاتر در ایران

نام کتاب: تاریخ تئاتر در ایران

نوبت چاپ: اول - ۱۳۹۵

نام نویسنده: ویلم فلور

نام مترجم: سرپرست مترجمان: امیر نجفی / سیروس زاغیان، علی دلاوری‌مقدم

شابک:

تیراژ:

تعداد صفحات: 346

دسته: تئاتر

نام انتشارات: انتشارات افراز

قیمت: 480000

توضیحات

مروری بر کتاب «تاریخ تئاتر در ایران»

‎روزی روزگاری نمایش ایرانی

‎ویلم فلور محقق و نویسنده‌ی ناشناخته‏‌ای در ایران نیست. فلور را با تحقیقات گسترده و وسیعی که درباره‌ی تاریخ کشورمان داشته است، می‏‌شناسند. با این همه، آن‏چه این تحقیقات را «خاص» می‏کند و جایگاهی ویژه‌ای را به فلور در مقام ایران‌شناس می‌بخشد، رویکرد جزیی‏‌نگر و جست‌و‏جوگرانه‏‌ی او است. آقای فلور در کتاب‌های مختلف خود کوشیده است به موضوعاتی بپردازد که کم‏تر محل توجه مورخان قرار می‌گیرد. از «بهداشت عمومی در ایرانِ دوره‏‌ی قاجار» گرفته تا «تاریخ نان در ایران» و از «بازی‌های ایرانی» گرفته تا «نقاشی دیواری در دوره‏‌ی قاجار»، همه و همه، نشان می‌دهد تحقیقات فلور از چه دالان‌های باریک و غبارگرفته‌ای در گذشته‌ی ایران عبور می‌کند تا ما را به دیدارِ اجزای کوچک و شناخته‌نشده‌ای از زندگیِ مردمانِ اعصارِ قدیم ببرد. «تاریخ تئاتر در ایران» یکی دیگر از کارهای مثال‌زدنیِ فلور به حساب می‌آید که در سال ۱۳۹۶ زیر نظر امیر نجفی با ترجمه‌ی سروش زاغیان و علی دلاوری مقدم از سوی انتشارات افراز منتشر شده است. نجفی در پایان مقدمه‌ی کوتاهی که بر این ترجمه نگاشته، به سوالی اشاره می‌کند که در مکاتبات شخصی خود با فلور درباره‌ی تنوع و گستردگی موضوعیِ تحقیقات او پرسیده است. فلور با تواضعی که تنها در محققانی چون او می‌توان سراغ گرفت، پاسخ داده است: «من پژوهش‌‌های خود را این‌چنین آغاز می‌کنم؛ اگر در حوزه‌ای سوال داشته باشم، تحقیق می‌کنم. کمی بعد متوجه می‌شوم کتابی نوشته‌ام که جواب تمام سوالاتم در آن موجود است.» به همین سیاق می‌توان ادعا کرد «تاریخ تئاتر در ایران» نه‌تنها کمابیش به همه‌ی پرسش‌هایی که ممکن است درباره‌ی گذشته‌ی هنر نمایش در کشورمان به ذهن من و شما خطور کند، پاسخ می‌دهد، بلکه همچنین به مسائلی می‌پردازد که بدواً توجه ما به آن‌ها جلب نشده است. برای نمونه، درحالی ‌که اغلب پیدایش تئاتر در ایران را پدیده‌ای متأخر می‌دانند، فلور سرچشمه‌های آن را در روزگار باستان می‌جوید و تحقیق خود را از اعصاری می‌آغازد که عموماً کسی در آن‌ها دنبال نشانه‌های هنر نمایش نمی‌گردد. نمایش‌های شادی‌آور فی‌البداهه، نمایش عروسکی، نقالی، ذکرمصیبت یا مرثیه‌خوانی، نمایش حماسی ‌مذهبی و تئاترمدرن همراه با یک ضمیمه سرفصل‏های «تاریخ تئاتر در ایران» هستند. با هم پاره‌‏ای از کتاب «تاریخ تئاتر در ایران» را می‌خوانیم:

مسلماً در صورتِ نبودن سایه‌بازی در ایران، دو فرم دیگر از نمایش عروسکی (دستکش و عروسک‏های نخی) رایج بوده است. این نمایش‌ها تا همین اواخر در مجالس عمومی و خصوصی در ایران اجرا می‌شده است. در اصطلاح، لعبت ممکن است به نمایش عروسکی با دستکش اشاره کند؛ البته باز هم مطمئن نیستیم. فقط در اوایل قرن ۱۶ است که ما مطمئن هستیم چنین مدرکی برای اجرای نمایش عروسکی با دستکش وجود داشت.