افزودن به سبد خرید

---

برای سال‌های طولانی ساموئل بکت، نویسنده‌ی ایرلندی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات در سال 1969، در ایران بیشتر به‌عنوان نمایشنامه‌نویس و با نمایشنامه‌ی «در انتظار گودو» شناخته می‌شد. شاید ده‌سالی می‌شود که مخاطبان ایرانی با روی دیگری از شخصیتِ ادبی بکت آشنا شده‌اند. حالا اگر از آنها درباره‌ی آثار ادبی بکت بپرسند، دیگر تنها به آن نمایشنامه‌ی معروف و دیگر نمایشنامه‌هایش اشاره نمی‌کنند، بلکه یادی هم از رمان‌های او می‌کنند که از قضا در همین چند سال گذشته چندتایی از آنها به فارسی برگردانده شده است. یکی از این رمان‌ها «مرسیه و کامیه» است که نخستین‌بار در سال 1388 با ترجمه‌ی پویان غفاری از سوی انتشارات افراز روانه‌ی بازار کتاب شد و آن‌قدر از آن استقبال شد که دو بار دیگر به چاپ رسید. کسانی که «در انتظار گودو» را خوانده‌اند و با حال‌و‌هوای آن آشنایی دارند، احتمالاً از خواندنِ «مرسیه و کامیه» بیشتر لذت خواهند برد، چون همان حال‌و‌هوا را بار دیگر، این بار در قالب رمان، تجربه خواهند کرد. «مرسیه و کامیه»، همچنان که از عنوان آن نیز برمی‌آید، حکایت دو دوست است، یکی با نام مرسیه و دیگری با نام کامیه، که مدام به این سو و آن سفر می‌کنند. البته آنها نمی‌دانند برای چه سفر می‌کنند و کجا دارند می‌روند. گویی چیزی گنگ و ناپیدا آنها را به ادامه‌ی این سفر وامی‌دارد. خواننده‌ی «مرسیه و کامیه» در این رمان نیز با همان طنز گزنده و نیشدار بکت روبه‌رو می‌شود و تصویر رقت‌آور آدم‌هایی را پیش روی خود می‌بیند که نایی برای ادامه‌دادن در وجودشان باقی نمانده است، اما خودشان را به آب و آتش می‌زنند تا همچنان ادامه بدهند، بدون اینکه بدانند دقیقاً دارند به چه چیزی ادامه می‌دهند. در واقع، نیرویی که آنها را به جلو می‌راند، بیش از آنکه به اراده‌ی فردی‌شان مربوط شود، از جهانی سرچشمه می‌گیرد که همه‌چیز معنای خود را در آن از دست داده است. بکت در همان آغاز رمان سراسر این جهان بی‌معنا را که آدم‌هایش در حساب‌و‌کتاب‌های روزمره تظاهر به معناداربودن می‌کنند، به سخره کشیده است. بد نیست برای آشنایی بیشتر با حس‌و‌حالِ رمان به ابتدای سفر مرسیه و کامیه برویم و قول‌و‌قرارهایشان را با هم مرور کنیم: «آنها قبل از آغاز این مسافرت زمان زیادی را به مشورت با یکدیگر پرداختند و در همان حال با تمام آرامشی که در وجودشان بود، سودوزیان‌هایی را که این مسافرت می‌توانست برایشان در بر داشته باشد، سبک و سنگین کردند. نیمة پر، نیمة خالی. هرکدام به‌نوبه‌ی خود از این دو نیمه دفاع کردند. تنها قطعیتی که از این مباحثات بیرون کشیدند، این بود که نسنجیده خودشان را درگیر هیچ ماجرایی نکنند.»

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---