افزودن به سبد خرید

---

ما؛ مایی که پس از نیما، پس از هدایت و چوبک به این دنیا قدم گذاشته‌­ایم. ما؛ مایی که پس از رنسانسِ دیگران و مشروطیت خودمان آرد را خمیر می‌­کنیم برای نان. ما؛ مایی که حقیقت را همیشه پنهان می­‌کنیم و پس تبهکاریم. مایی که زندگان را زنده­‌زنده در خاک می­‌کنیم و سرِ گورِ خُفتگان سینه چاک می‌­دهیم. مایی که در گورهای تازه دندان طلای مردگان را می‌­شکنیم. ما؛ مایی که تا چشمی به واژه‌­ی انسان دارد کسی از سر صِدق، گردن‌­اَش می‌­زنیم و تا چشم فرو بست، برایش کف می‌­زنیم و یا به احترام، در سوگِ او یک دقیقه سکوت می‌کنیم. ما؛ چه بَد، چه دَد مردمانی هستیم ما! مایی که خود، عصرمان را برگشته به عصرِ شب کرده­‌ایم؛ ما صدسال است که چنین کرده‌ایم آری! سده‌ای‌ست که عصرِ شب است و شب است و ما، تنها به نظاره­‌اش نشسته­‌ایم انگار! شب، شبی که از ظلمتِ خود وحشت می‌­کند انگار! چه خوش مردمانیم ما؛ مایی که در این ظلمتِ شب:

«بر مُردگان خویش نظر می­بندیم              با طرحِ خنده‌ای

 وَ نوبتِ خود را انتظار می­کشیم                 بی­ هیچ خنده‌­ای»   

                                                                                                                               (فرازِ پایانی پیش‌درآمد)

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---