شلاق *

نام کتاب: شلاق *

نوبت چاپ: اول - ۱۳۹۸

نام نویسنده: کاروان عبداللّه‌

نام مترجم: سامال احمدی

شابک:

تیراژ:

تعداد صفحات: 208

دسته: نمايشنامه‌

نام انتشارات: افراز

قیمت: 130000

توضیحات

بن‌مایه‌ی رمان «شلاق» تراژدی عدم موفقیت تلاش انسان شرقی برای تغییر نظام خشونت‌سالاری است که‌ در بطن همان تلاشی که‌ برای ایجاد تغییر در ساختار نظام انجام می‌گیرد، تکرار می‌گردد. شخصیت اصلی این رمان می‌خواهد در هر تصویری از زندگی مشقت‌بار خود و اطرافیانش نه‌ قصد پاک شدن از گناه به‌ شیوه‌ای که‌ در تراژدی‌های کلاسیک دیده‌ می‌شود، بلکه‌ اراده‌ی‌ تغییر نظام موجود را نشان دهد، اما نه‌ تنها موفق نمی‌شود، بلکه‌ ناخودآگاه تبدیل به‌ وسیله‌ای برای تکرار همان نظام خشونت‌سالار می‌گردد.

در این رمان مدرسه‌ نماد جامعه‌ای است که‌ خشونت پدرسالاری بر آن سایه‌ انداخته‌ است. از این رو، زاویه‌ی دید اول شخص (راوی ـ قهرمان داستان) سعی دارد که‌ روایت داستان را از خاطره‌ی شخصی به‌ وقایع جمعی و اجتماعی بدل کند. سایه‌ی پدر انتها ندارد، قهرمان داستان زمانی که‌ در زیر سایه‌ی پدر است، خواب جهانی عاری از پدرسالاری و دور از خشونت را در سر می‌پروراند، اما گویی چنین جهانی وجود ندارد. او محکوم است زیر سایه‌ی پدر بماند، یا این که‌ نقش پدر را بر عهده‌ بگیرد. زمانی که‌ حوادث رمان در آن رخ می‌دهند اواسط قرن گذشته‌ی میلادی است. اما زمانی که‌ راوی در آن داستان را روایت می‌کند، از کودکی (زیر سایه‌ی پدر ـ معلم) تا بزرگسالی (که‌ خود پدر ـ معلم می‌شود‌) یک توالی زمانی جبری است که‌ بیانگر این واقعیت است که‌ او موجودی است محکوم به‌ از سر گذراندن وقایع و تحولاتی مشقت‌بار در یک توالی زمانی محتوم که‌ انتهای آن نقطه‌ی سرآغاز آن است.

برشی از «شلاق»

... بسیار سعی کردم که‌ سایه‌ی مدیر را به‌ بیرون دایره‌ پرت کنم، اما انگار هر دوی ما در جثه‌ی هم فرو ‌رفتیم. تنها سایه‌ای که‌ پشت سرمان باقی ماند، سایه‌ی من بود، اما صدایی که‌ از طرف آن سایه‌ شنیده‌ می‌شد، صدای مدیر بود، سایه‌ای که‌ من بودم و با زبان مدیر حرف می‌زدم، شلاق پدربزرگم را برداشتم و وارد یکی از مدرسه‌های شهر شدم، دانش‌آموزان سایه‌ مانندی که‌ بر روی نیمکت‌ها نشسته‌ بودند، با دیدن من، فوری از جای خود بلند شدند، همه‌ی آنها را از کلاس خارج نموده‌ و به‌ حیاط مدرسه‌ هدایت‌ کردم، با شلاقی که‌ در دست داشتم دایره‌ای به‌ دورشان رسم نموده‌ و خود نیز با آنها در وسط دایره‌ ایستادم، از آنها خواستم با تمام نیرویی که‌ دارند من را به‌ بیرون دایره‌ پرت کنند، دانش‌آموزان که‌ گویی برای بُرد می‌جنگیدند، با سر و صدایی ترسناک به‌ سوی من حمله‌ آوردند، سایه‌ها در سایه‌ی من محو شدند، فقط یک سایه‌ در میان دایره‌ باقی ماند، که‌ سایه‌ی شخص دیگری بود، اما با زبان من صحبت می‌کرد و شلاق را به‌ دور خود می‌چرخاند! ...