افزودن به سبد خرید

---

ساموئل بِکِت، نویسنده، شاعر و نمایشنامه­نویس ایرلندی توانست آثار خود را با قریحه­ی طنزپردازی همراه کرده و با رویکردِ بدبینانه، خنده­های نیشداری را در وجود بشر ایجاد کند. وی با عریان کردنِ هستی انسانی از هرگونه «معنا و مفهوم» درخور، بی­منطقی و بی­خردیِ دنیایی را به تصویر می­کشد که انسانیت و ارزشهای انسانی در آن گُم شده­اند. در واقع بیهودگیِ ظاهریِ حیات یک مضمون اگزیستانسیالیستی است که می­توان منشاء آن را در نزد سارتر و کامو یافت. ولی بِکِت هرگز به زیر بار این فلسفه نرفته و خود را از هرگونه گرایش ایدئولوژیک مبرّا می­کند. شخصیت­های بِکِت زبانِ شفاهیِ خود را انکار نمی­کنند بلکه برعکس، وجود خود را از لابه­لای آشفتگیِ زبانی به خود اثبات می­کنند. در نزد وی، موقعیت­های نمایشی دقیقاً به واسطه­ی شخصیت­ها تعیین می­شوند و در نهایت این احتمال وجود دارد توسط تغییراتِ بی­معنایِ «پیشامدها» دگرگون شوند. در تئاتر بِکِت، صحنه­های نمایش بدنبالِ نشان دادن حالات و نشانه­های روانشناختی نیستند بلکه شخصیت­ها نشان می­دهند که انسان پیش­بینی­ناپذیر است و هر چیزی ممکن است برای هر کسی و به هر صورتی اتفاق بیاُفتد. در این وضعیت، یک بررسیِ روانشناختیِ از انسان و حیات می­تواند یک حقه­ی نمایشی محسوب شود. به نظر ساموئِل بِکِت «وجودِ انسان» برهوتی است که در آن، بین مرگ و زندگی، هیچ اتفاقی نمی­اُفتد. شخصیت­های بِکِت به «ظهورِ» چیزی و یا کسی برای رستگاری و برای تداومِ زمان اُمید دارند اما هر آنچه روی می­دهد «بی­معناست». دنیا نه تنها پوچ است بلکه «ناخوشایند» هم هست ؛ در این دنیا انسان با مشکل مواجه است نه فقط با اشیائی که او را احاطه کرده­اند بلکه حتی با جسمِ خود. با این وجود، آثار غم­انگیزِ بِکِت تداعی­گرِ معانیِ خاصی از کُمدی دردناک هستند که تماشاگر را می­خندانند.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---