افزودن به سبد خرید

---

برتولت‌ برشت

برتولت‌ برشت در دهم‌ فوریه‌ی‌ 1898 در شهر باستانی‌ آگسبورگ‌ در جنوب‌ آلمان‌، که‌ آن‌ زمان‌ جزو پادشاهی‌ باواریا به‌‌شمار می‌رفت‌، دیده‌ به‌ جهان‌ گشود و در هفدهم آگوست 1956 در برلین درگذشت. هنرمندان و سیاست‌مداران زیادی در کنار مردم، در مراسم خاک‌سپاری‌اش شرکت کردند و بنا به خواست برشت در این مراسم هیج‌کس صحبت نکرد.

پس از پایان جنگ جهانی اول، از سال ۱۹۱۹ به‌انتشار شعرها و نمایشنامه‌های خود پرداخت و خیلی زود به شهرتی فراگیر رسید. برشت در ادبیات و هنر به تعهد اجتماعی معتقد بود و قلم خود را در خدمت مبارزه با نابرابری‌ها و ناروایی‌های جامعه نهاده بود. او با نگارش رشته‌ای از مقالات نظری، مکتب تازه‌ای در تئاتر پایه‌ گذاشت که تئاتر اپیک، تئاتر دیالکتیک، تئاتر حماسی و یا تئاتر روایی خوانده می‌شود. این تئاتر به‌یاری «تکنیک فاصله‌گذاری» و شکستن «توهم نمایشی»، تماشاگر را از غرق شدن در هیجان‌ها و احساسات درام بازمی‌دارد، به او فرصت و توان اندیشیدن می‌دهد تا بتواند وضعیت موجود را نقد کند.

تئاتر نوین، انقلابی در تکنیک بازیگری می‌طلبید. برشت تکنیک بازیگری غالب بر تئاتر اروپایی را، که هدفش بازسازی زندگی واقعی بود و غرق شدن بازیگر در نقشش را می‌طلبید، کنار گذاشت.

برشت به تمامی دوره‌های تئاتری پیش از خود، از ابتدای تاریخ (کلاسیک، نئوکلاسیک، رمانتیک) نام تئاتر دراماتیک می‌دهد و از آن‌ها به «تئاتر دراماتیک: دشمن سرسختِ من» تعبیر می‌کند و می‌گوید: «این نوع نمایش عواطف را به‌زنجیر می‌کشد تا توهمی از واقعیت ایجاد کند، اما من تصاویری از واقعیت می‌گیرم و آن‌‌ها را کنار هم می‌گذارم تا عواطف را ایجاد کنند.» او همچنین معتقد است که تئاتر دراماتیک با تجمل در صحنه‌پردازی و پیرایه‌های داستانیِ متن، تمرکز تماشاگر بر محتوا را زایل می‌کند.

تئاتر حماسی برشت، بازیگر را از یکی شدن با نقش، بازمی‌داشت. به‌‌نظر برشت، بازیگر در حین ایفای نقش، باید هویت مستقل خودش را حفظ و اعمال را نظاره و قضاوت کند و تماشاگران را نیز به قضاوت‌ کردن وادارد.

ایده آن بود که تماشاچی در چنان وضعیتی قرار بگیرد که بتواند رفتار انسانی را از دیدگاه اجتماعی باهم مقایسه کند.

بخشی از مقدمه کتاب

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---