افزودن به سبد خرید

---

مروری بر کتاب «زبان‌ها و یک نمایشنامه‌ی دیگر» نوشته‌ی سام شپرد

کجایی غرب زیبا؟

 

 

وقتی در سال ۱۹۷۹ جایزه‌ی پولیتزر به‌خاطر نوشتن نمایشنامه‌ی «کودک مدفون» به سام شپرد تعلق گرفت، کسی تعجب نکرد. هرچه بود، آقای شپرد از سال‌ها پیش کار نمایشنامه‌نویسی را آغاز کرده بود. البته باید حواسمان باشد که شپرد غیر از نمایشنامه‌نویسی کارهای دیگری هم از دستش برمی‌آمد. از جمله اینکه در گروه راک «هولی متال راندرز» در سال‌های دهه‌ی ۱۹۶۰ درام می‌نواخت و در نوشتن آهنگی یازده‌دقیقه‌ای به نام «دختر برانزویل» که باب دیلن آن را اجرا کرد، مشارکت داشت. این حوزه‌ی موسیقی. در حوزه‌ی سینما هم فعالیتش از این کم‌تر نبود. فیلم‌نامه‌های دو فیلم بسیار مؤفق «من و برادرم» و «قله‌ی زابریسکی» را نوشت و در یکی دو فیلم دیگر هم به ایفای نقش پرداخت، به‌گونه‌ای که دو بار تا مرز گرفتن جوایز معتبری همچون آکادمی و گلدن‌گلوب رفت. «زبان‌هکفاشا و یک نمایشنامه‌ی دیگر» که با ترجمه‌ی محمدعلی کفاش‌زاده و از سوی انتشارات افراز به چاپ رسیده، همچنان که از عنوان آن برمی‌آید، مشتمل بر دو نمایشنامه است. نمایشنامه‌ی دوم که عنوانش روی کتاب نیامده، «کابوی شماره‌ی ۲» نام دارد و به بیان نوستالژیک گذشته‌ای می‌پردازد که رو به افول است. شپرد گذشته‌ی طلایی آمریکا و به‌ویژه غرب قدیمی را که در تسخیر کابوی‌ها یا همان گاوچران‌های کوچ‌نشین بود، ازدست‌رفته می‌بیند. این نمایشنامه تقابل میان گذشته و حال، طبیعت و صنعت، و رویا و واقعیت را به نمایش می‌گذارد. نمایشنامه‌ی دیگری که عنوان خود را به این کتاب هم بخشیده، «زبان‌ها» است که به‌منظور اجرای همزمان صدا و موسیقی نوشته شده و کاری است مشترک از سام شپرد و جو چایکین. در این اثر که اولین‌بار خود این دو نفر اجرایش کردند – چایکین در نقش گوینده‌ی صداها (زبان‌ها) و شپرد در جایگاه نوازنده‌ی پرکاشن- تنها شخصیت نمایشنامه که گوینده است، داستان زندگی انسانی بی‌نام را روایت می‌کند؛ داستانی که چندین و چند صدای مختلف که همه از حنجره‌ی گوینده بیرون می‌آید، آن را به بیان درمی‌آورند. با هم فرازی از نمایشنامه‌ی «کابوی شماره‌ی ۲» را می‌خوانیم:

 

 

چت                              من صبح‌ها رو دوست دارم. هر نوع صبحی رو. می‌دونی چه‌چیز صبح رو از همه بیشتر دوست دارم؟ هی، استو!

استو                             هوم...؟

چت                              می‌دونی چه‌چیز صبح رو بیشتر از هر چیز دیگه دوست دارم؟

استو                             چی؟

چت                              غذا. همه نوع غذایی رو.

استو                             غذا، غذاست.

چت                              نه تو صبح. غذا تو صبح یه چیزی بیشتر از غذاست.

استو                             صبحونه‌س.

چت                              درمورد هیچ غذایی حرف نمی‌زدم. داشتم درمورد فرق غذا تو صبح حرف می‌زدم. چون صبح از هر وقت دیگه‌ای آدم گرسنه‌تره.

استو                             چرا؟

چت                              چون تمام شب هیچی نخوردی. پس وقتی بیدار می‌شی، واقعاً گرسنه‌ای.

استو                             فکر کنم.

 

 

خرید از اپلیکیشن افراز با ۲۰درصد تخفیف

http://ebook.afrazbook.com

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---