افزودن به سبد خرید

---

مروری بر مجموعه‌داستان «دورنمای کاسل‌راک» نوشته‌ی آلیس مونرو

مثل چخوف

برندگان جوایز ادبی معتبری نظیر بوکر و نوبل خیال هر خواننده‌ای را از نظر آشنایی و معرفی راحت می‌کنند. همین که بگویید فلانی برنده‌ی جایزه‌ی بوکر یا نوبل است، نیمی از مسیر را رفته‌اید. در برابر آلیس مونرو به‌نظر می‌رسد نیمه‌ی نخست مسیر معرفی را سریع‌تر بتوان پشت سر گذاشت؛ هرچه باشد، او جزو آن دسته از نویسندگانی است که هم بوکر را به خانه برده‌اند و هم نوبل را. اولی را در سال ۲۰۰۹ و دومی را در سال ۲۰۱۳. البته نباید این نکته را از قلم انداخت که این‌ها تنها جوایزی نبوده‌اند که نصیب خانم مونرو شده؛ بخت همیشه با خانم مونرو همراه بوده است. نخستین‌بار وقتی نخستین‌ مجموعه‌داستانش را با عنوان «رقص سایه‌های شاد» در سال ۱۹۶۸ منتشر کرد، جایزه‌ی Governor General را که بزرگ‌ترین جایزه‌ی ادبی کانادا به حساب می‌آید، از آن خود کرد. مونرو در سال ۱۹۳۱ در وینگهام اونتاریو در کانادا به دنیا آمد. آکادمی نوبل در بیانیه‌ی اهدای این جایزه به مونرو از او به‌عنوان «استاد داستان کوتاه معاصر» یاد کرده است. داستان‌های مونرو بیش‌تر بر شرایط و روابط روزمره‌ی زندگی انسانی متمرکز است. او گرچه همواره مفاهیم کلی را در مرکز توجه خود قرار می‌دهد، اما چنان به جزئیات گفت‌و‌گوها و رفتارهای متقابل شخصیت‌های داستانش می‌پردازد که به‌سختی می‌توان آن‌ها را ندیده گرفت. شاید از همین رو باشد که اغلب تصور می‌شود این داستان‌ها از ظرفیت‌های بسیاری برای تبدیل‌شدن به فیلمنامه برخوردارند. «دورنمای کاسل‌راک» مجموعه‌ی چهار داستان کوتاه مونرو است که در مجله‌ی ادبی بسیارمعتبر نیویورکر به چاپ رسیده‌اند. زاهرا نی‌چین، مترجم این مجموعه‌داستان، در مقدمه‌ی کوتاهی که بر آن نوشته، از جمله به این نکته اشاره کرده است که «می‌گویند طرح داستان در داستان‌های مونرو برایش در درجه‌ی دوم اهمیت است و رویدادها اندکند. موقعیت‌های احساسی داستان‌هایش شبیه به شیوه‌ی داستان‌های چخوف است». پاره‌ای از داستان «چهره» از مجموعه‌داستانِ «دورنمای کاسل‌راک» را که از سوی انتشارات افراز منتشر شده، با هم می‌خوانیم:

 

هر پیشخدمتی که ما داشتیم، با هدیه‌ای تمشک یا سیب‌زمینی یا نخودفرنگی پوست‌دار که محصول‌های تروتازه‌ی باغچه‌مان بودند، از پیشمان می‌رفت. خصوصاً نخودفرنگی‌ها را به‌یاد می‌آورم.

هنوز می‌توانم شارون شاتلز را ببینم – که روی کاناپه دراز کشیده – و کفش‌های راحتی‌اش را با انگشت سبابه‌اش تو هوا رها می‌کند و می‌گوید: «من قرار است با این نخودفرنگی‌ها چه‌کار کنم؟»

من برای این‌که مفید باشم، می‌گفتم: «باید با آب رو اجاق بپزی‌شون.»

«مسخره‌بازی درنیار.»

 

خرید از اپلیکیشن افراز با ۲۰درصد تخفیف

http://ebook.afrazbook.com

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---