افزودن به سبد خرید

---

مروری بر «فیلمنامه‌نویسی: روش سکانس‌بندی» نوشته‌ی پل جوزف گالینو

فیلمنامه؛ سکانس به سکانس

 

 

گرچه همین‌که فیلم‌های سینمایی به نمایش درمی‌آیند، مخاطبان صرفاً از کارگردان و بازیگران فیلم یاد می‌کنند، اما هیچ نباید از خاطرمان برود که اگر فیلمنامه‌ای در کار نبود، احتمال ساخت فیلم به حداقل می‌رسید. تردیدی نیست که پشت همه‌ی فیلم‌های خوب سینما فیلمنامه‌نویسی برجسته ایستاده است. با این همه، مسئله این است که خود فیلمنامه نوشتن اصلاً کار ساده‌ای نیست و پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد. به‌روش‌های مختلفی می‌شود فیلمنامه نوشت. پل جوزف گالینو در کتاب «فیلمنامه‌نویسی: روش سکانس‌‌بندی»، همچنان‌که از عنوان آن برمی‌آید، یکی از این روش‌ها را به‌تفصیل توضیح داده است. این روش بر مبنای سکانس‌بندی است و بیش‌تر فیلمنامه‌های آثار مؤفق هالیوود در دهه‌ی طلایی ۱۹۵۰ بر اساس آن نوشته شده‌اند. نگارش فیلمنامه به روش سكانس‌بندی می‌تواند از یك ساختار مرده، یك نوشته‌ی پویا و زنده خلق كند و قصه‌ها را به شكلی جذاب پیش ببرد و خواننده/ بیننده را عمیقاً درگیر ماجراهای آن كند. «فیلمنامه‌نویسی: روش سکانس‌بندی» که با ترجمه‌ی کیکاووس زیاری از سوی انتشارات افراز روانه ی بازار کتاب شده، به کاربردی‌ترین روش ممکن برای آموزش سکانس‌بندی به نگارش درآمده است. نویسنده‌ی کتاب بعد از این که در فصل نخست کتاب به اهمیت سکانس در سینما و فیلم‌نامه‌نویسی می‌پردازد، فصل‌های بعدی را به تحلیل سکانس‌هایی مشخص از فیلم‌های درخشان تاریخ سینما اختصاص می‌دهد و از این طریق درباره‌ی ویژگی سکانس‌ها بحث می‌کند و نحوه‌ی پیش بردن قصه در آن‌ها را بسته به ابزاری که به کار گرفته‌اند ـ تاریخی، انتقادی، تئوریکی و عملی- مورد بررسی قرار می‌دهد. «داستان اسباب‌بازی»، «مغازه‌ی سر نبش»، «غرامت مضاعف»، «شب‌های کابیریای فلینی»، «شمال از شمال غربی»، «لاورنس عربستان»، «دیوانه‌ای از قفس پرید»، «هواپیمای ویژه‌ی رئیس‌جمهور» و «جان مالکوویچ بودن» فیلم‌هایی است که سکانس‌هایی از آن‌ها در این کتاب با تمام جزئیات توضیح داده شده است. با هم فرازی از فصل مربوط به «لاورنس عربستان» را می‌خوانیم:

 

صحنه به ویرانه‌ی یك اردوگاه زمستانی منتقل می‌شود كه در تضاد كامل با دفتر گرم، ساكت و راحت ژنرال آلنبی قرار دارد. علی در تلاش است لاورنس را وادار كند نسبت به همراهانش سخت‌گیر نباشد و برای این كار از یك بلاتكلیفی مقطعی استفاده می‌كند: در صورت یك شكست دیگر لاورنس تك‌وتنها خواهد شد. در طول جروبحث، علی نقش‌مایه‌ی «خدا بودن»را دوباره زنده و مطرح می‌كند. لاورنس با مهربانی از علی می‌پرسد: «تو فكر می‌كنی من مثل بقیه‌ی آدم‌ها هستم؟»

لاورنس این نقش‌مایه را تا ورود به خوابگاه بعدی و طرح پرسشی برای افراد گروهش ادامه می‌دهد: «چه كسی با من روی آب قدم خواهد زد؟» وی می‌‌پرسد چه كسی او را برای ورود به شهر درعا همراهی می‌كند و توضیح می‌دهد به ژنرال‌های انگلیسی قول داده قبل از این‌كه انگلیسی‌ها شهر اورشلیم را فتح كنند، وی در درعا خواهد بود. با این جمله او بلاتكلیفی مقطعی دو سكانس قبل‌تر را دوباره مطرح می‌كند.

 

 

خرید از اپلیکیشن افراز با ۲۰درصد تخفیف

http://ebook.afrazbook.com

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---