واژه‌ی «اقتباس» برای من مفهوم ناخوشایندی دارد. ظاهرا به این معنی است که نویسنده‌ای خطر جابه‌جا کردن ساختار کاری را بپذیرد و یا بدتر از آن عناصری را بدون اجازه‌ی نویسنده‌ی اصلی حذف کند و یا تغییر بدهد. بیشتر اوقات اقتباس زمانی اتفاق می‌افتد که نویسنده‌ای توان خلق اثری را ندارد و یا بهانه‌ای است برای ننوشتن، از آن‌جایی که من هنوز گرفتار چنین مخمصمه‌ای نشده‌ام، فکر می‌کنم باید در مورد این‌که چه‌چیز باعث شد که من روی نمایشنامه‌ی «دشمن مردم» کار کنم و چرا این کار را کردم، توضیح دهم. آیبسن دارای ویژگی خاصی است که کمتر نویسنده‌ی جدی می‌تواند آن را نادیده بگیرد... او عصاره‌ی کاملی از توانایی، مقاومت و دارای اعتقادی تمام و کمال است که سعی بر این دارد این‌ها را بگوید و می‌خواهد تماشاگر نیز آن‌ها را بشنود... در سال‌های اخیر اجراهایی که از آثار ایبسن انجام می‌شد چهره‌ی او را کمی مخدوش کرده بود که این موضوع می‌توانست لطماتی را به تئاتر وارد کند. از این رو من تصمیم گرفتم روی «دشمن مردم» کار کنم زیرا همیشه‌ی علاقه‌ی شخصی داشتم که نشان دهم آثار ایبسن واقعا شایسته‌ی تئاتر امروز ما هستند، همیشه علاقه‌ی شخصی داشتم که نشان دهم آثار ایبسن واقعا شایسته‌ی تئاتر امروز ما هستند، قدیمی نیستند و کسانی که او را محکوم می‌کنند، در اصل تئاتر و همه‌ی نمایشنامه‌نویسان را محکوم می‌کنند و با این کارشان در مسیر بی‌مقصود ابتذال و هدر دادن استعدادهای نمایشی‌مان افتاده‌اند. هم‌چنین امیدوار بودم بتوانم از این ایده که نمایشنامه‌نویس باید و باید با ذهن و دلش فکر کند حمایت کنم. این یک ضرورت است که مردم بفهمند صحنه جایی برای ارائه‌ی ایده‌ها، تئوری‌ها و بحث در مورد تقدیر بشریت است. یکی از اساتید چنین بحث‌هایی هنریک ایبسن است و من مسلم دانستم تا یک بار دیگر آن را متذکر شوم. آرتور میلر