افزودن به سبد خرید

---

... چند بار قی کرد، کف‌آبِ قی را بر زمین پاشاند. آن‌گاه گویی آرامش یافته باشد، به دیوار آجری تکیه داد. خورشید خبری نبود. ابر یک‌پارچه‌ای آسمان را پوشانده بود. درمانده روی زمین پهن شد و به تلخی دستی روی شکمش کشید. به اطراف نگاهی انداخت. کنار بوته‌ی خشک خاری، ریگ درشتی یافت. آن را برداشت. از خنکای شامگاهیِ پوست خال‌خالی‌ِ ریگ احساس لذت کرد. به‌درستی نمی‌دانست که با آن چه می‌خواهد بکند. گونه‌های گل‌انداخته‌اش، داغِ تبی بود انگار، که در تنش راه گرفته بود. ریگ را به گونه چسباند. جریان ملایم خنکا، التهاب داغ او را نشاند. آن را به گونه‌اش محکم فشار داد. پس از مدتی، ریگ نیز داغ شد. دستی به گونه‌هاش کشید. پلک‌هاش را لمس کرد. حضور مرطوب اشک گرمی مژه‌ی بلندش را خیس کرد. پلک‌هایش از تلاطم پنهان اشک می‌سوخت. می‌دانست پشت این پلکِ افتاده، اشکی نشسته که شروع طولانی گریه‌ای است که در این چند ماه، گم کرده بود... «مرمر» لحظات زندگی‌اش را با این آرزو سپید می‌کند که روزی با سپیدای لباس عروسی به خانه‌ی ‌بخت خواهد رفت؛ اما در غروبی که هوا از بوی فاجعه سنگین شده‌ بود، معصومیتِ خواب‌های دخترانه‌اش با یورش ددمنشانه‌ی دشمن به یغما می‌رود... پس از چندی احساس می‌کند که ناخواسته باردار کودکی‌ است که از آنِ دشمن است. در اندیشه‌ی از میان بردن وی برمی‌آید اما ناگهان احساس مادرانه‌ای از گُم‌گوشه‌ی وجودش سر برمی‌آورد. در چارراهی بلاتکلیف، درمانده چشم به فردایی مه‌آلود می‌دوزد اگر روزی پدر، برادر و طایفه از این فاجعه بویی ببرند چه پیش خواهد آمد؟ اگر مردی که صمیمانه دوستش دارد از این راز آگاه شود چه حادثه‌ای رقم خواهد خورد؟ او خیره‌ی فردایی که شاید نخواهد آمد در انتظار مرگی است که سایه‌ی تیره‌اش را بر او گسترده است...

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---