مروری بر رمان «مسیر سبز» نوشته‌ی استیون کینگ

خوش‌قلب عظیم‌الجثه

ماجراهای خارق‌العاده و فراطبیعی، تعلیق، ترس، هیجان، کشمکش؛ این‌ها همان ویژگی‌هایی هستند که داستان‌های استیون کینگ، رمان‌نویس برجسته‌ی آمریکایی را با آن می‌شناسند. زمان زیادی از آغاز نویسندگی آقای کینگ نمی‌گذشت که او به تبحری خیره‌کننده در نگارش داستان‌های ژانر وحشت دست یافت، چنان‌که این داستان‌ها بلافاصله دستمایه‌ی اقتباس سینمایی قرار می‌گرفت و به خلق فیلم‌هایی می‌انجامید که نه‌تنها با استقبال گسترده‌ی مردم و منتقدان روبه‌رو می‌شد، بلکه جزو شاهکارهای سینما نیز به حساب می‌آمد. ترس‌های شباهنگاهی، ارواح تسخیرشده و شیطانی، بیماران روانی خودآزار و دیگرآزار، و شخصیت‌های دیگری از این دست همواره در کارهای کینگ ردپای پررنگی داشته‌اند. البته این‌طور نیست که همه‌ی آثار کینگ به ژانر وحشت تعلق داشته باشد و دقیق‌تر آن است که این آثار، ماورای طبیعی خوانده شوند. «مسیر سبز» شاهد خوبی برای این ادعاست؛ رمانی که اقتباس سینمایی آن جزو صد فیلم برتر تاریخ سینما محسوب می‌شود و دوبله‌ی آن بارها و بارها از تلویزیون ایران پخش شده است. همچنین ترجمه‌ی فارسی آن نیز به‌قلم ماندانا قهرمانلو از سوی انتشارات افراز به چاپ رسیده و تاکنون سه بار منتشر شده است. در «مسیر سبز» بیش از آن که سروکار ما با عناصر ژانر وحشت باشد، حال‌و‌هوایی ماورای طبیعی غلبه دارد. ماجرای رمان حول‌و‌حوش سرگذشت زندانی درشت‌اندام، خوش‌قلب و سیاهپوستی به نام جان کافی می‌گذرد که به‌جرم قتل فجیع دو دختربچه به  اعدام محکوم شده است. مسئول گروه اعدام‌کنندگان که پل اجکام نام دارد، به‌مرور زمان درمی‌یابد که این زندانی نه‌تنها سنگدل نیست، بلکه از نیرویی عجیب و جادویی نیز برخوردار است و می‌تواند او را از درد و بیماری خلاص کند. بعید نیست بیش‌تر مخاطبان ایرانی با این قصه به‌واسطه‌ی پخش فیلم آن آشنایی داشته باشند، اما چاپ‌های متعدد «مسیر سیز» حکایت از آن دارد که رمان استیون کینگ فراتر از اقتباس سینمایی آن در جذب مخاطبان مؤفق عمل می‌کند و آن‌قدر کشش و جاذبه دارد که به‌رغم نسخه‌ی سینمایی آن، همچنان به‌شکل رمان خوانده شود. انتشارات افراز کتاب‌های دیگری از استیون کنیگ را منتشر کرده از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به «تلفن همراه»، «سواری مرگ»، «هفت‌تیرکش» و «داستانی زمستانی» اشاره کرد. با هم فرازی از «مسیر سبز» را می‌خوانیم:

شبی که جان کافی را به بند E برگرداندیم، تخت روان فقط حکم وسیله‌ای تسهیلاتی-تجملاتی نه‌چندان ضروری را نداشت، بلکه پدیده‌ای بسیار بسیار ضروری به‌نظر می‌رسید. به‌هیچ‌وجه مطمئن نیستم که او بدون کمک قادر می‌شد تونل را پشت سر بگذارد؛ راه‌رفتن به‌صورت خمیده به‌نسبت راه‌رفتن به‌صورت استوار، انرژی بیش‌تری از انسان می‌گیرد و سقف لعنتی گنبدی‌شکل تونل برای امثال جان کافی خیلی کوتاه بود. حوصله‌ی بی‌هوش شدن کافی را اصلاً نداشتم. چگونه می‌خواستیم علتش را توضیح دهیم؟ به‌حد کافی موضوع برای توضیح‌دادن داشتیم. ازجمله این‌که چرا ژاکت مهار –کت‌شلوار رسمی میهمانی- را به تن پِرسی پوشانده‌ایم و او را داخل اتاق مهار انداخته‌ایم؟

خرید از اپلیکیشن افراز با ۲۰درصد تخفیف

http://ebook.afrazbook.com