افزودن به سبد خرید

---

مروری بر «دراماتورژی و تمرین‌نگاری ویتسک» نوشته‌ی ناصر حسینی‌مهر

دراماتورژی در عمل

 

برخی از اصطلاحات هستند که بسیار به کار گرفته می‌شوند و به نظر می‌رسد که همه معنای آن را می‌دانند، اما به واقع، این‌طور نیست و کمی پرس‌و‌جوی بیش‌تر نشان می‌دهد که هیچ تؤافقی درباره‌ی معنای آن وجود ندارد. یکی از این اصطلاحات که به ویژه طی یکی دو دهه‌ی اخیر در میان گروه‌های تئاتری در کشورمان بسیار رایج شده، دراماتورژی است. در حالی که کتاب‌ها و منابع مستندی که در زبان فارسی درباره‌ی دراماتورژی وجود دارد، به‌زحمت از تعداد انگشتان یک دست فراتر می‌رود، همه‌جا صحبت از دراماتورژ و دراماتورژی است. گو این‌که همان معدود کتاب‌ها و منابع مستند نیز صرفاً به بحث‌‌های نظری بسنده کرده‌اند و اگر در موارد معدودی هم سراغ نمونه‌های عملی رفته‌اند، سروکارشان با گروه‌های تئاتری در غرب بوده است. از این نظر، «دراماتورژی و تمرین‌نگاری ویتسک» نخستین کتاب فارسی به حساب می‌آید که به دراماتورژی در عمل می‌پردازد. ماجرای این کتاب از این قرار است که در سال تحصیلی ۱۳۸۴-۱۳۸۵، ناصر حسینی‌مهر از میان حدود شصت دانشجوی سال سوم رشته‌ی نمایش در دانشگاه آزاد واحد تنکابن گروهی بیست‌نفره را انتخاب می‌کند، آن‌گاه به‌همراه این گروه دراماتورژی و تمرین‌های اولیه‌ را بر اساس نمایشنامه‌ی «ویتسک» نوشته‌ی کارل گئورگ بوشنر و در خلال درس‌های بازیگری آغاز می‌کند. این دوره سه روز در هفته و هر روز هشت ساعت به‌طول می‌انجامد. کتاب «دراماتورژی و تمرین‌نگاری ویتسک» ماحصل آن دوره و تمرین‌هایی است که بر اساس شیوه‌های استانیسلاوسکی، گروتوفسکی و به‌ویژه یوجنیو باربارا به‌شیوه‌ی آزمایشگاهی انجام شد. این کتاب با پیشگفتاری آغاز می‌شود که عنوان «گذری بر دراماتورژی» را به خود می‌بیند، سپس مشروح شش جلسه‌ی تمرینی به‌دنبال آن می‌آید، بعد نوبت به متنی از هاینر مولر با عنوان «زخم ویتسک» می‌رسد، بخش بعدی به تحلیل موضوعی «ویتسک» اختصاص دارد، در ادامه مشروح چهار جلسه‌ی تمرینی دیگر گزارش می‌شود، سپس متن‌های دیگری درباره‌ی گروه و اجراهای آن گنجانده شده است و در نهایت، پس از زندگی‌نامه‌ی بوشنر، متن آلمانی «ویتسک» پایان‌بخش کتاب است. با هم فرازی از «دراماتورژی و تمرین‌نگاری ویتسک» را می‌خوانیم:

 

 

[روخوانی توسط سپيده: «ماری» و بابک: «کارل»]

ناصر حسینی: شما چرا داريد از همان ابتدا گريه سر می‌دهيد. درست است که ماری بسيار دلتنگ و تنهاست اما با کنجکاوی و دقت چشمش ناگاه به اين بخش از انجيل را می‌افتد، او هم مثل ويتسک تعلقات عميق مذهبي دارد و در کتاب پيامبرش به جست‌وجوی راه گريزی از اين مخمصه است، او بهتر از هر کس می‌داند که هم گناه کرده و هم دروغ گفته است. و وقتی خود را با آن زن فريسی مقايسه می‌کند، می‌بیند که توانايی برآورده کردن خواسته‌ي حضرت مسيح را ندارد: «برو و بيش از اين به گناه آلوده مشو!»- «نمي‌تونم! نمي‌تونم!». می‌بینید يأس او را، استيصال و حتی دلواپسی‌اش از غيبت طولانی ويتسک را. در اين لحظه اگر ويتسک سر می‌رسيد ترديد نکنيد که ماری از مرگ می‌رهید.

سپيده دستينه: چطور؟

ناصر حسینی: راه‌حلی که پيامبرش پيشنهاد کرده است. با آمدن ويتسک او بی‌شک به پايش می‌افتاد و گريه سرمی‌داد تا گناهانش را بر او ببخشد. انجام همان کاری که در انجيل می‌خواند: «بر پاهايش افتاد و گريست، و پاهايش را با اشك‌هاي خود شست و با گيسوان خود خشك كرد، و بر پاهايش بوسه زد و مرهم نهاد...» و بعد مرتب بر سينه‌ي خود می‌کوبد، می‌دانید به چه دليل؟

سپيده دستينه: در اوج نااميدی است.

سحر زرندی: نفرين می‌کند.

زهره لواسانی: دوست دارد ويتسک را ببيند و به پايش بيفتد.

رضا ثروتی: يعنی عشقش مرد.

 

 

خرید از اپلیکیشن افراز با ۲۰درصد تخفیف

http://ebook.afrazbook.com

 

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---